Wtorkowe dni w bibliotece przez cały rok były wyjątkowym czasem dla grupy entuzjastycznych uczestniczek zajęć plecenia sznurków. Ta zgrana grupa kobiet, która regularnie uczęszczała na te warsztaty, spotkała się ostatnio, aby zakończyć sezon w niezwykły sposób. Tym razem odbyło się to w pięknym ogrodzie jednej z uczestniczek, co dodatkowo dodało magii i atmosfery tego wyjątkowego spotkania.

Podczas zakończenia sezonu, Panie wspomniały o całym roku, który minął. Wydawać się może, że nauka plecenia sznurków to tylko pozornie niewinna czynność, ale dla tych kobiet było to o wiele więcej. Było to miejsce, gdzie mogły się spotkać, podzielić swoimi historiami i pogłębić swoje umiejętności. To były chwile wzajemnej inspiracji i wsparcia, które utkwiły w ich sercach na zawsze.

To zakończenie sezonu nie było tylko momentem pożegnania. Był to punkt zwrotny, który wytyczył nowe cele i inspiracje dla tych utalentowanych kobiet. Odrobina nostalgii mieszała się z ekscytacją przyszłością. Każda uczestniczka miała poczucie, że zyskała coś niezwykłego w trakcie tych wtorkowych spotkań, a teraz była gotowa podzielić się tym z resztą świata.

Ten sezon z zajęć plecenia sznurków zakończył się wspaniale. Nie tylko kobiety zdobyły nowe umiejętności, ale także nawiązały trwałe przyjaźnie i zrodziły ambitne plany na przyszłość. To pokazuje, że nawet najprostsze rzemiosło może mieć ogromne znaczenie i wpływ na życie ludzi.

Podsumowując, sezon z zajęć plecenia sznurków okazał się nie tylko czasem nauki i twórczej pracy, ale także stał się źródłem inspiracji i wspólnego rozwoju dla tych wyjątkowych kobiet. Niezależnie od tego, czy będą kontynuować swoje pasje jako hobby, czy zamienią je w coś więcej, jedno jest pewne – ich drogi będą wypełnione kreatywnością, wzajemnym wsparciem i nowymi możliwościami.

Zaplątały się supełki
Zawiązały się węzełki
Raz na tydzień, tak przy wtorku
Wśród tych sznurków i tamborków
Zbiera się kobietek paczka
By namotać tak na maksa.

Pod przywództwem naszej Uli
Każda w ręku szpulę tuli
Po supełku, po węzełku
Wszystkie dzielnie tu pracują
Dzieła małe wyczarują.

Raz jest łąka pełna kwiatów
To znów anioł, jak zaświatów.
Nie ma rzeczy niemożliwych
To makrama, żadne dziwy.

A przy każdym splocie gadki
No plotkują, jak to babki.
I o życiu, i o świecie
Różny temat na tapecie.
Te wtorkowe tu spotkania
To terapia proszę Pana.

Maria Duchnik